We hebben het naar ons zin hier op Sicilië. Vorig jaar werkten wij hier 8 maanden op een Agriturismo in de buurt van Rosolini, ook wel Rosangeles genoemd. Een geweldige ervaring die we voor geen goud hadden willen missen. Dit keer zijn we hier met meer vrijheid. Vrijheid om het eiland te ontdekken en om aan onze ideeën en projecten te werken.
Naast dat we genieten van het leven in de zon, houden we ons voornamelijk bezig met het zoeken naar potentiële woningen. Of in elk geval, het krijgen van een indruk van de huizen die hier te koop staan. De Funda van Italië ziet er namelijk niet zo gelikt uit als bij ons. De foto’s zijn vaak erg donker en pixelig óf het zijn foto’s waar teveel op te zien is, mensen hun hele hebben en houden zeg maar. Kijk maar eens voor de grap op www.idealista.it, het is een hele ervaring om te zien. We beseffen heel goed dat we met ons budget van ca. €35.000 – €35.000 onze roze bril moeten opzetten om hier doorheen te kijken.
We nestelen ons in het knusse appartement van Elena in Avola. Voor ons is Avola de ideale uitvalsbasis voor een woning. Deze historische stad ligt op 1 uur rijden van de luchthaven Catania en is omringd met de beroemde barok steden van Val di Noto. Wandel 10 minuten, en je staat in de historische binnenstad. Fiets 10 minuten, en je ligt op het strand. Voor ons voelt dit als thuis. De mensen, de gastvrijheid, minder toeristen en de azuurblauwe zee op steenworp afstand.
Wij begonnen onze zoektocht al eerder, namelijk thuis achter de laptop. Hier hadden we een leuk huis mét tuin gezien in Cassibile, een klein dorpje 5 km verderop. Dit was het moment dat we ontdekten dat makelaars hier ontzettend ‘royaal’ zijn met de foto’s. Er stond welgeteld één foto op de website – spannend, dat wel. Eenmaal op Sicilië aangekomen stappen we op de fiets om op verkenning uit te gaan. Sneller dan verwacht vinden we de woning. Het feit dat er op Idealista vaak geen adres vermeld wordt, maakt het vinden van woningen een hele puzzel. Wij konden in dit geval onze nieuwsgierigheid niet langer in bedwang houden en bouwden een ware vertrouwensband op met Google Maps. Het werd onze partner in crime tijdens de verschillende zoektochten naar een potentieel onderkomen.
Aangekomen bij de woning in Cassibile raken we spontaan in gesprek met de buurman die de straat aan het vegen was. De buurt draagt hier zorg voor de omgeving, dacht ik met een trots gevoel. Ik voelde een sprankeltje van hoop oplichten in het gebied rondom mijn hart. Vijf minuten later brengt de buurman ons in contact met de overbuurvrouw, die tevens de eigenaresse van dé woning blijkt te zijn. Deze vriendelijke en praatgrage dame belt enthousiast haar man en 15 minuten later staan we met elkaar in een bedompte ruimte waar zonlicht met geen mogelijkheid een weg naar binnen lijkt te kunnen vinden. De eigenaar legt ons uit dat de woning verhuurd wordt tijdens de verkoopperiode, en hiermee excuseert hij zich voor het feit dat overal wat ligt. We zien de potentie van de woning, maar er moet nog veel gebeuren en de woning blijkt duurder te zijn dan op de website; namelijk €55.000 in plaats van €45.000. Dit heeft te maken met een inclusief- en exclusief garage prijs, legt de eigenaar uit. De verhouding tussen de prijs en de aantal m2 is verklaarbaar en begrijpelijk. We komen al snel tot de conclusie dat Cassibile een leuk dorp is, en we komen hier zeker terug voor de verrukkelijke panino’s, maar het is niet de plek voor ons. Avola heeft onze beide harten geraakt en we kunnen niet wachten om te ontdekken wat hier mogelijk is.
Tijdens het scrollen en swipen viel onze blik op het roze huis aan Via Galvani. Het huis heeft een totaal oppervlakte van 180 m2 en staat te koop voor €37.000. We kunnen niet wachten om er een kijkje te nemen en besluiten meteen te gaan. Een smal straatje leidt ons naar de voorgevel van het huis. We schrikken nog niet. Gezien het aantal jaren dat het huis al te koop staat, verkeert de voorgevel nog in een prima staat. De buitenkant is gekleurd in oud roze en heeft her en der wat afgebladderd pleisterwerk. De traditionele houten deuren, die je kunt openen in verschillende lagen, komen uit op de sierlijke balkons die uitkijken over de lager gelegen straat. Specifiek deze deuren geven de woning het historische karakter dat we zoeken.
We zitten helemaal in onze ‘wat kunnen we hier voor moois van maken – bubbel’ als een lieve dame op leeftijd haar hoofd om het hoekje steekt. Ze vertelt ons dat het huis 10 tot 15 jaar leeg staat. Volgens haar is het een kwestie van schoonmaken en hopsakee, je kunt erin. Verder mankeert er echt niks aan, laat ze ons weten. We kijken hoopvol en zijn erg benieuwd of haar woorden overeenkomen met de werkelijkheid. Niet veel later plannen we via Whatsapp onze eerste bezichtiging bij Fase Immobilare in.
Het regelen van een bezichtiging verloopt heel soepel en we kunnen de volgende dag al terecht. De makelaar van Fase is een man van weinig woorden. Wat hij wel zegt is dat alles, maar dan ook alles, gereconstrueerd moet worden. De luiken voor de ramen laten amper een streepje licht door. Hierdoor kunnen we moeilijk doen waar we voor kwamen, namelijk bezichtigen. We halen onze mobieltjes uit onze zakken, drukken op de zaklamp functie en starten onze eerste officiële bezichtiging op Sicilië. Door een gebrek aan ventilatie en jarenlange lekkage hangt er een muffe lucht. De geur van schimmels en dampen dringen onze luchtwegen binnen en mijn keel begint zeer te doen. Ik zie schimmel op de muren, deurkozijnen en het plafond en begrijp waar deze penetrante lucht vandaag komt. Hoe kan het dat deze woning al zolang leegstaat?
Voordat we vertrekken geeft onze niet zo behulpzame makelaar aan dat de eigenaren ook akkoord zullen gaan met een bod van €33.000. Iets in ons zegt dat er een addertje onder het gras zit, maar welk addertje? Daarnaast moet er zoveel gebeuren. Een lek dak, de hoeveelheid schimmel, geen water en elektriciteit. Hebben we hier wel budget voor? Hoeveel jaar gaat dit ons kosten? Kopen we geen kat in de zak?
We laten deze bezichtiging bezinken en besluiten onze zoektocht voort te zetten om een completer beeld te krijgen van de woningmarkt in Avola.
We bezichtigen nog 3 huizen, waarvan eentje ons erg aanspreekt. De locatie, de indeling, het dakterras. Alles lijkt precies op onze wensen aan te sluiten. De prijs is wat aan de hoge kant, namelijk €54.000, maar aangezien het huis al best lang te koop staat, zijn we ervan overtuigd dat hier nog aan gesleuteld kan worden.
Ook bij het makelaarskantoor Houses & Villas verloopt het maken van een afspraak snel. Dit keer vraagt de makelaar ons eerst op het kantoor te komen voordat we samen het huis gaan bezichtigen. In het Italiaans hebben we het kort over het huis, wat ons budget is en waarom het huis te koop staat. De makelaar vertelt ons dat de kinderen de woning te koop hebben gezet na het overlijden van hun moeder, dit is inmiddels 1.5 jaar geleden. We moeten een formulier ondertekenen voor de registratie van de bezichtiging en stappen op de fiets om de makelaar te volgen richting de woning.
Dankzij Google Maps waren we al meerdere malen langs de woning gefietst. Ik las op het internet dat je niet al té geïntresseerd moest overkomen, dus besloten we ons van de domme te houden toen we het huis ‘voor het eerst’ zagen. Dit was een knap staaltje acteerwerk moet ik toegeven. Van buiten is het huis lang, smal en net als de vorige woning roze van kleur. Het pleisterwerk is niet optimaal, maar het lijkt in een betere staat te verkeren dan Via Galvani. Wat we leuk vinden aan deze woning is dat het dichtbij Piazza Regina Elena ligt, een sfeervol plein waar elke woensdag een agrarische markt georganiseerd wordt.
Bij binnenkomst blijkt het huisje ontzettend leuk te zijn. Het is knus, groot genoeg voor 2 – 4 personen en heeft hele hoge en lichte ruimtes. De bestaande keuken kunnen we prima gebruiken, de badkamer ziet er nog spik en span uit en de slaapkamer zouden we binnen no-time klaar kunnen hebben. Door een gebrek aan ventilatie is er wel wat oppervlakkige schimmelvorming op de muren ontstaan, maar dit is goed te behandelen. Wel loopt er een vreemde scheur over de breedte van het plafond, valt het stucwerk naar beneden in de trapopgang en is er een aparte verzakking van de muur boven het toilet. Niet iets wat ons direct zorgen baart, maar het bekende onderbuikgevoel wel activeert. De makelaar licht onze vragen uitgebreid toe en denkt mee in toekomstige veranderingen die je kunt bewerkstelligen. Het klinkt allemaal veelbelovend. Als we even later afscheid nemen van de vriendelijke makelaar, die trouwens erg veel lijkt op de vorige makelaar, zoeken we met een grote glimlach een terras op Piazza Regina Elena uit en bestellen we onszelf een granita met brioche. Zou zouden onze toekomstige ochtenden eruit kunnen gaan zien, zeggen we tegen elkaar.
