Als je alleen reist heb je weinig rekening te houden met anderen. Je doet en eet waar je zin in hebt en je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen – mits je wordt aangehouden door de politie als je op je te snelle scooter voorbij komt rijden. Op dit moment bestaat ons reisgezelschap uit Weeri (mijn vriend), mijn schoonmoeder en ik. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die er niet aan moeten denken om met hun schoonmoeder een kamer te delen, maar mijn schoonmoeder is een hele lieve en relaxte vrouw en omdat dit van tijdelijke aard is, vind ik het helemaal prima. 

Nu Sanit weer de oude is kunnen we samen wat leuks ondernemen. Gisteravond hebben Weeri en ik gekeken naar de omgeving en een aantal leuke ideeën genoteerd. We komen er alleen al snel achter dat Sanit deze ochtend hele andere ideëen lijkt te hebben, namelijk het verven van haar haar. Ons hotel ligt in de middle of nowhere en we kunnen niks anders doen dan wachten tot ze weer terug is. Daar gaat onze kans om samen de omgeving te ontdekken. We hebben immers maar één dag. Op Google Maps zagen we dat het nationaal park sluit om 15:00. Dit betekent dat als Sanit rond 13:00 klaar zou zijn, we eerst nog ergens gaan ontbijten/lunchen en dat we dan pas rond 14:30 ergens zullen aankomen. 

Weeri en ik besluiten ons eigen plan te trekken tot de auto weer terug is. We hebben geen andere keus dan 2 km te lopen door de snikhete zon om wat te gaan eten. Dan hebben we in elk geval wat in de maag en zijn we wellicht iets minder hangry. Als we ‘D’ tegenkomen en ze ons naar onze plannen vraagt, vertellen we haar dat we opzoek zijn naar een eettentje in de buurt. We hebben even geen vervoer leggen we uit. Ze grijpt naar de bovenste plank waar een bosje sleutels ligt en geeft deze aan ons. ‘Gebruik mijn scooter maar’, zegt ze.

Enigszins opgelucht rijden we naar het meest dichtstbijzijnde wegrestaurant. De wind voelt als een hete föhn en dat maakt dat het zelfs op de scooter even doorbikkelen is. Allebei een beetje sneu door de situatie nemen we plaats op de gelakte houten stoelen en bestellen we noedelsoep (Kuey Teow) en Chinese broccoli met krokante spek en rijst (Pad Ka Na Moo Krob). Als Sanit even later haar auto parkeert op de oprit en vraagt wat we van haar haar vinden, voel ik het ongemak door mijn lichaam gieren. Veel mensen geloven dat het beter is om te doen alsof er niks is gebeurd, ik ben niet een van die mensen.

Als Sanit klaar is met eten, en wij de scooter hebben teruggebracht, rijden we richting een van de plekken die we wilden bezoeken. De spanning in de auto is om te snijden. Er wordt onderweg niks meer gezegd en als we aankomen op de parkeerplaats merk ik dat Sanit haar enthousiasme volledig verdwenen is. Ik zucht, sluit mijn ogen en haal diep adem. Hoe gaan we hier in hemelsnaam nog een leuke dag van maken?

We proberen haar te betrekken bij het maken van een besluit en leggen uit dat er twee opties zijn. Één: we pakken een longtail boot naar het strandje achter deze berg en wandelen naar Phraya Nakhon Cave, een gigantische grot waarin de kleinste tempel van Thailand staat. Optie twee: we varen met een bootje door het grootste moerasland van Thailand. Ze haalt nietszeggend haar schouders op. Oké dan, dacht ik. Dit schiet niet op zo.

Even later lopen we op onze tenen, letterlijk en figuurlijk, naar longtail boot nummer 5. Boot nummer 5 vaart ons naar de baai die achter de groene beboste bergen ligt. Vanaf hier kun je een route bewandelen die bestaat uit stijle treden gemaakt van afgevlakte keien. De route brengt je naar een gigantische kalksteengrot die ooit ontdekt is door iemand moest schuilen vanwege een hevige storm. Toen het bekend werd hoe bijzonder deze grot was, zijn er verschillende koningen geweest waaronder koning Rama 5. Koning Rama 5 heeft de iconische tempel laten bouwen. Nu is het zelfs het symbool van de provincie Prachuap.

We staan op het strand en Sanit twijfelt of ze meewilt. Ze is niet zo van het wandelen, zegt ze. Op dat moment ben ik helemaal klaar met de spanning en besluit ik het ijs te breken. Met een humoristische ondertoon zeg ik dat deze situatie niet goed voor mijn hart is en dat het tijd is om het uit te praten en het achter ons te laten. Sanit krijgt tranen in haar ogen. ‘Sorry, ik wist ook niet dat het zo lang zou duren. Één uur wachten is niet leuk, maar drie uur wachten is echt niet leuk.’ We zeggen tegen haar dat het niet erg is om te wachten, maar dat het wel fijn is om dit van te voren te overleggen. We omarmen elkaar en ik voel de spanning uit mijn lichaam stromen.

Wat voelt het toch goed als koppigheid plaatsmaakt voor compassie. We overleggen met Sanit wat ze wil en vertellen haar dat we de wandeling rustig aan kunnen doen met zoveel pauzes als nodig. Toch besluit ze richting het strand te lopen waar ze een stoeltje huurt om te genieten van de zee en de stilte om zich heen. Als Sanit wegdut zweten Weeri en ik peentjes zodra we de eerste stijle stappen van de 650 meter naar de grot afleggen.

Met onze shirts nat van het zweet komen we aan op het hoogste punt vanwaar je de ingang van de grot kunt zien. We kijken omhoog en zien scherpe stalactieten als gigantische ijspegels boven ons hangen. In een spannende piratenfilm zouden deze pegels de perfecte booby trap zijn om de ingang van de grot te blokkeren door naar beneden te vallen zodra de indringer per ongeluk op de verkeerde steen stapt. Onze blik dwaalt af en we zien een waterval van kalksteen. Het lijkt alsof het sediment al stromend is verhard. Als we de daling inzetten voelen we een zachte bries langs onze huid en krijgen onze lichamen voor een moment de kans om iets af te koelen. We overwinnen nog een aantal op- en afstapjes, bukken voor een uitstekend stuk grot,  en lopen een grote weidse ruimte in. Een ruimte zo groot dat er meerdere vrijstaande huizen in zouden passen. In het midden staat hij dan, de fotogenieke tempel met de zonlicht doorlatende roze gordijnen. Achter de tempel groeit een stuk bos dat snakt naar het beetje zonlicht dat als een laserstraal de grot binnendringt. We lopen in een andere wereld. Een wereld van steen. We ontdekken muurtekeningen van de koningen die de grot bezocht hebben en twee monnikenbeelden waarvan ik twijfelde of ze echt waren. Voordat we de grot verlaten zien we druppels water vallen die langzaam, héél langzaam, in hoge stalagmieten veranderen.

Het teruglopen bevalt ons beter en binnen een half uur staan we weer op het strand. We zien Sanit heerlijk dutten op een strandstoel en als Weeri haar schouder voorzichtig aanraakt wordt ze langzaam wakker. Nog een beetje suf geeft ze aan nog even te willen blijven zitten. Een mooi moment om onszelf te trakteren op een ijskoud drankje en voor mij om nog een wandeling langs het strand te maken. Als boot nummer 5 klaar ligt om ons terug te brengen stappen we met veel minder bagage in. Onze kapitein zal het vast en zeker opgemerkt hebben. Met ontspannen schouders, een tevreden glimlach en hier en daar wat woordenwisselingen varen we langs de ruige kust van Khao Sam Roi Yot National Park. Sanit wijst op een stuk rotspartij dat lijkt op een schildpad en ik geef haar gelijk. Ik zie het ook. Als we uit de boot stappen komt het water tot aan onze knieën en houden we onze spullen hoog tot we het strand bereikt hebben. Voordat we de auto instappen spoelen onze voeten af bij een speciale voet-afspoel service en ik verwonder me over het feit dat hier altijd een oplossing binnen handbereik te vinden is. Voor kleine en grote ongemakken.

Als we op de klok kijken zien we dat het te laat is om het moerasgebied nog te bezoeken. Het is nu 16:00 en we we kijken op Google Maps naar interessante plekken aan kust. Dichtbij een rivier en tegenover een paar eilanden zie Long Lay Market staan en we besluiten dit als startpunt te nemen. De omgeving verandert van groen naar geel en ik merk dat we dichterbij de kust komen. Als we op de zee afrijden zien we een podium in de vorm van een blauwe boot met zijlen als bescherming tegen de zon. Voor het podium zien we allemaal mensen zitten op witte plastic stoeltjes met bijpassende tafeltjes die gevuld met eten. We volgen de weg naar links en rijden langs verschillende kraampjes die zij aan zij op het strand staan. Ik voel de zand tussen mijn tenen als we op de markt aflopen en langzaam gaan we op in de menigte. Thaise mensen hebben hun handen vol met plastic tasjes, stuk voor stuk gevuld met eten. Ze zijn gefocust op hun jacht naar wat er nog meer voor lekkers te krijgen is en lijken nog lang niet klaar te zijn. Wij stoppen bij de bekende Prachuap ananas en kunnen het niet laten deze te proeven. De jongeman achter de kraam straalt en kijkt ons hoopvol aan als we een slok van het ananasdrankje nemen. De sap is wel 10 x zo zoet als in Nederland en nee, er is geen extra suiker aan toegevoegd. De smaak is voller, dieper en nog meer ananas-achtig – als je begrijpt wat ik bedoel.We bestellen nog een flesje met sap en lopen al slurpend aan ons rietje verder.

Zodra we onze buit binnen hebben, kopen we een reflecterend zilverkleurig zeil voor op de grond. We spotten een lege plek op het strand en besluiten hier onze ‘tafel’ uit te stallen. Het enige wat nog mist zijn een paar verse kokosnoten, maar ook deze vind je binnen handbereik. Ons plekje wordt omringd door gezelligheid van gezinnen die gezamenlijk eten, kinderen die zandkastelen aan het bouwen zijn en koppels die een romantische strandwandeling maken. Af en toe komt er een pony met kinderen voorbij gehobbeld, waaronder een klein mollig jongetje in blote bast die erbij zit als een kleine koning. Het is windstil, maar af en toe weet een zuchtje wind ons zeil zo nu en dan op te waaien. De muziek speelt, de sfeer tussen ons is ontspannen en als vanouds genieten we van het feit dat we zo heerlijk mogen eten. En ditmaal op het strand bij het ondergaan van de zon. Nadat onze buikjes gevuld zijn, werpen we elkaar een tevreden blik toe. We zijn blij dat we ons ego opzij hebben kunnen zetten om toch nog een mooi dag te ervaren met elkaar.