Dag 18: een reis buiten de gebaande paden naar Ranong

Mijn wekker gaat af om 06:30 en ik maak me klaar voor yoga. De sfeer in het hotel voelt als thuis en tot mijn grote geluk biedt het ook nog eens 3 x per week gratis yoga and Muay Thai aan. De les wordt gegeven op het dakterras en het is mij een raadsel waar deze verstopt zit. Het dakterras is namelijk niet toegankelijk voor mensen die van een mooi uitzicht wil genieten.

Ik meld me bij de receptie en de meneer achter de balie vertelt mij door te lopen naar verdieping drie. Aan deze kant van het hotel ben ik nog nooit geweest. Ik loop een aantal trappen omhoog en kom uit bij een smalle doorgang naar boven. Ik loop het licht tegemoet en kom uit op een groot plat dak. Vanaf hier heb je uitzicht over het dak van het hotel waar hoge palmbomen doorheen groeien. Wat bijzonder dat ik dit mag zien op de laatste ochtend in Ao Nang

De yoga leraar blijkt een jongen uit het dorp en zodra ik het dak op kom lopen verwelkomt mij met een vriendelijke lach. Ik kijk rustig om me heen en bewonder de natuur vanaf deze hoogte. Even later arriveren de laatste deelnemers, een moeder met haar twee dochters, en start de les. Ik vind yoga heerlijk. Als mijn lichaam stijf en op slot zit, is dit voor mij de manier om mijn lichaam hier tijdelijk van te bevrijden. Om tijdelijke bevrijding om te zetten naar voor altijd zal ik elke dag moeten trainen. De les duurt 1 uur en is misschien wel de zwaarste les die ik ooit heb ervaren. De poses die hij voordoet komen aan op uithoudingsvermogen en kracht, en als hij mij dan ook nog eens een klein extra duwtje in de goede richting geeft, voelt het nog tienmaal zwaarder. Ik vraag me af hoe er zoveel zweet uit mijn gezicht kan komen, maar probeer de gedachte te laten gaan en me te focussen op mijn ademhaling.

Als ik terugkom bij onze kamer neem ik een koude douche en loop ik naar beneden voor een stevig ontbijt. Daarna is het moment aangebroken om afscheid van elkaar te nemen. We zwaaien net zolang totdat de twee witte minivans met geblindeerde ramen verdwijnen om de hoek en kijken elkaar aan. Het voelt toch een beetje gek om met z’n drietjes achter te blijven in het hotel. We verzetten onze gedachtes en gaan verder met waar we gebleven waren. Weeri en ik gaan nog één keer zwemmen in het tropische zwembad en pakken vervolgens de tassen in. Als we alle drie klaar zijn stappen we in de auto en kan de reis naar Ranong beginnen.

Ranong grenst aan Myanmar en dit is precies wat onze interesse wekt. We beseffen dat deze reis een mooie kans is om plekken te ontdekken waar weinig toeristen komen, en pakken deze mogelijkheid dan ook met beide handen aan. Nadat we gisteravond het besluit hebben gemaakt, hebben we meteen een hotel in het centrum geboekt. Wij houden van dit soort semi-gepland reizen waar er genoeg ruimte overblijft voor spontane tussendoor-acties. De snelweg naar Ranong is netjes, net als alle wegen door Thailand tot nu toe. We maken een korte lunchstop tussendoor. Daarna rijdt Weeri vol goede moed verder. Het is een rit van totaal 5 uur door een afwisselend landschap. Soms rijden we over kronkelwegen door dichtbegroeide bossen. Het andere moment rijden we op een stuk autoweg of snelweg. Krabi is een tropische provincie, maar Ranong nog tropischer. De bossen worden meer oers en als je omhoog kijkt zie je zo nu en dan watervallen stromen. Ranong staat bekend om de kapi (ganalenpasta), vertelt Sanit. Maar ook haar favoriet sataw (stinkboontjes) komen we regelmatig tegen langs de weg.

We komen aan in Daddy Dream hotel. Een imposant paleisachtig hotel met witte pilaren doemt op tussen de wat somber gekleurde huizen. Een glazen boog met deuren staat wagenwijd open en we lopen naar binnen. De vriendelijke receptioniste geeft ons de sleutel en de eigenaar, waarschijnlijk Daddy zelf, brengt ons naar de VIP-room. Weeri heeft tegen een kleine toeslag een kamer geboekt die drie keer zo groot is als alle andere kamers. Sanit is enorm onder de indruk en blijft zeggen hoe mooi ze het vindt. We zien haar zelfs een vlog opnemen. Weeri en ik moeten lachen en zijn blij dat ze tevreden is met wat we geboekt hebben.

Nadat we gesetteld zijn lopen we naar de avondmarkt. In elk gangpad heb je aan weerszijde kraampjes en je komt er van alles tegen. In Thailand kom ik vaker ogen en oren tekort en zo ook deze keer. Het is 20:00, maar er is geen warme maaltijd meer te krijgen. Om onze honger te stillen lopen we terug naar het hotel en pakken we de auto naar Bamee Si Yaek, een typisch Thais noedeltentje waar je buiten op straat eet. Ze gebruiken verse noedels in de Bamee Kiew (noedelsoep met gele noodles) en we slurpen van genot. Tevreden rijden we terug naar Daddy Dream en vallen als een blok in slaap.