Het heeft aanhoudelijk geregend vannacht, maar gelukkig worden we wakker met een blauwe lucht. Op een van de eerste dagen maakte ik een strandwandeling, en zag ik aan het einde van de boulevard houten trappen de jungle in verdwijnen. Ik ben nieuwsgierig aangelegd en kijk meteen op Google Maps waar dit pad heen leidt. Het pad heet ‘Monkey Trail’ en brengt je naar het strand dat achter de gigantische rots ligt waar wij vanaf Ao Nang Beach tegenaan kijken. We besluiten met het groepje van gisteren de dag te starten met deze wandeling en daarna de boot te pakken naar Railway Beach.

Het heet niet voor niets ‘Monkey Trail.’ Van te voren laten we ons via de reviews waarschuwen voor de brutale apen die maar als te graag zakjes chips en drinken uit je handen stelen. Nou hebben wij alleen water bij ons, maar een camera hebben we eigenlijk altijd bij de hand. Ik waarschuw Weeri deze vast te maken aan zijn tas, maar ik merk dat hij mijn reactie wat overdreven vindt. Ik vergeet nooit weer dat ik ging kajakken naar een eilandje dichtbij Langkawi. Op het eiland aangekomen legde ik mijn tassen vastgeknoopt op het strand. Op deze manier konden we zwemmen zonder ons druk te maken om de spullen. Ik draaide me nog geen seconde om en zag een aap behendig de tassen losmaken. Hij probeerde er eentje mee te slepen waarop ik een soort van oergeluid maakte om hem af te schrikken. Dit hiel niet. Vervolgens zwaaide ik met mijn peddel, maar de aap keek me onverschillig aan en bleef doorgaan met het losmaken van de knoop. Ik neem een sprintje naar de andere kant van de tas en voor een klein moment beland ik in een touwtrekwedstrijd waarop de aap zich op gegeven moment overgaf. Nooit weer durf ik mijn spullen onbeheerd te laten liggen op een plek waar apen de baas zijn.

Om 10:00 wandelen we via Ao Nang Beach naar het begin van de trappen. Het strand is idyllisch en puur. Geen rijen met strandbedjes en parasols, maar zand, schelpen en wat verdwaalde kokosnoten. Ik trek mijn slippers uit om het zand goed te kunnen voelen en besluit de hele wandeling op blote voeten te doen. Zolang het niet te pijnlijk is, vind ik het heerlijk om direct in verbinding te staan met de aarde. Zo houd ik er ook van om in de ochtend met mijn voeten door de ochtenddauw op het gras te lopen. De trap van de trail is rustiek in elkaar getimmerd en er zit dan ook veel verschil in de treden. De ene stap is groter dan de ander, soms recht, soms scheef. We zijn wat gespannen en kijken om ons heen. Wanneer komt de aap nou uit de mouw? Het is een stijle klim, maar zodra de afdaling wordt ingezet, zien we het strand in de verte liggen tussen de bomen door. We hebben geen aap gezien en ik begrijp nu waarom.

Weeri, Jose en ik lopen snel richting de zee om af te koelen. In tussentijd vinden Gigi en Pun een plekje op een boomstam in de schaduw van een oude boom. Hier en daar bedekken grijze wolken de blauwe lucht, maar we maken ons geen zorgen. Na het zwemmen loop ik even over het strand naar de andere kant van de baai en zie vanaf daar wat er onze kant opkomt. Het ziet er niet goed uit. Ik versnel mijn pas en zie ik de verte dat de rest van de groep nog geen aanstalten maakt om te gaan. Als ik aankom begint het ineens enorm te waaien en het ziet er dreigend uit. We pakken onze spullen en snellen de trap op. Halverwege breekt de hemel open en komt het water met een grote hoeveelheid naar beneden gevallen. Schuilen zit er niet in. Er zit maar één mogelijk op en dat is doorlopen. Ik loop stevig door op mijn blote voeten en maakt ruimte voor tegenliggers zonder echt te kunnen zien wie ze zijn. Ik ben doorweekt van top tot teen en het maakt niet uit hoeveel regen er nog komen gaat. Mijn kleding is verzadigt en neemt niks meer op. Het water stroomt gelijk richting de grond.

Als we beneden zijn rennen we van schuilplek naar schuilplek. Ik vind het heerlijk om met mijn blote voeten door de plassen met water te lopen. Nu maakt het toch niet meer uit! We leggen het moment vast onder een van onze schuilplekken en nemen afscheid als we aankomen bij het hotel. Eerst een douche en dan even een momentje voor onszelf. Helaas weer geen Railay Beach vandaag, maar wel enorm genoten van dit avontuur.

Het is de vanavond de laatste avond voordat iedereen weer zijn eigen weg gaat. Als je met Thaise mensen op vakantie gaat, vergt dit enige flexibiliteit. Het ene moment ga je ‘s avonds met elkaar naar een seafood restaurant en het andere moment gaat dit niet meer door, omdat mensen besluiten om 16:00 hun buikjes rond te eten. Soms wat lastig, maar over het algemeen is de vakantie hierdoor juist heel relaxed. De rest, waaronder ik, heeft nog wel trek en we besluiten naar de avondmarkt te wandelen.

Dit is een mooi voorbeeld van wanneer het alternatief beter uitpakt dan het oorspronkelijke plan, want de avondmarkt blijkt ontzettend gezellig te zijn en ideaal met een grote groep. Aangekomen bij de markt gaat iedereen zijn eigen weg, en komen we elkaar af en toe tegen met de lekkerste gerechten in de handen. Uiteindelijk zitten we met elkaar aan een lange tafel waaraan we gezamenlijk eten. Achter ons op het podium wordt muziek gemaakt en de sfeer is gemoedelijk. Het is een mix van toeristen en lokale mensen, maar allemaal in de basis genietend van hetzelfde. Weeri en ik zien deze markt voor het eerst, en komen er achter waar de meeste mensen naartoe gaan voor een gezellig avondje uit. Namelijk naar avondmarkt van Ao Nang!

De groep gaat met een TukTuk terug naar het hotel en wij besluiten op deze zwoele laatste avond in Ao Nang terug te lopen. We kopen een ijsje bij een piepklein ijstentje dat we onderweg gespot hebben, en gaan daarna bij de buren zitten om te genieten van livemuziek en een cocktail van verse mango. Het waren 7 heerlijke dagen en nu is het tijd om afscheid te nemen. Proost!