Vandaag staat in het teken van zon, zee en strand. De eilanden in de Andamanse Zee staan bekend om het contrast van de witte zandstranden die afsteken bij de met planten bedekte lijmsteen rotsformaties. Weeri en Nong hebben voor een speedboat geregeld die ons allen de hele dag rondvaart, van eiland naar eiland.

Een half uur later dan gepland zitten we met ons allen in een soort van grote kooi achterop een kleine vrachtwagen. Een leuk gezicht vind ik zelf. Via een weg langs de zee rijden we richting de pier. De wind vanaf zee doet onze haren alle kanten op waaien en ik moet mijn hoed goed vasthouden. Aangekomen moeten we onze namen noteren op een papier, geen idee waarvoor, en worden we begeleidt naar de de boot. De twee grote motoren achterop de zien er veelbelovend uit. Ik hou stiekem wel van een beetje snelheid. De meeste mensen willen achterin zitten, maar ik zit graag voorin de punt. Heerlijk meedeinend op de golven met de wind door mijn haren, en mijn ogen gesloten.

We gaan ongelofelijk snel en het voelt alsof we vliegen. We passeren een aantal grote rotsformaties die opstijgen uit zee en vragen ons af hoe dit ooit zo ontstaan is. Aan de horizon licht een streep van hagelwit zand op en we minderen vaart. De jongens zijn ervaren en parkeren de boot heel behendig in. Het eiland waar we als eerste voet aan land zetten heet Koh Lading. Het is een schaduwrijk strand dat wordt omgeven door rotsen. Helaas spenderen we hier niet heel veel tijd. Het strand is vrij klein en de groep kijkt ernaar uit om naar Hong Island te gaan. Weeri en ik ontdekken de onderwaterwereld van de Andamanse Zee voor het eerst met onze snorkels, en hadden met gemak langer kunnen blijven. Het water is helder en maakt het een ideale plek om te snorkelen. Binnen een korte tijd zien we verschillende soorten vissen van zwart-wit gestreept tot aan alle kleuren van de regenboog. Na 30 minuten op het eiland gespendeerd te hebben is het tijd om verder te gaan. We stappen weer in de boot en varen rustig de baai uit.

Even later arriveren we op Koh Pakbia waar we entree betalen aan Than Bok Khorani National Marine Park voor het bezoeken van de eilanden. Er worden grapjes gemaakt over het feit dat ik steeds de duurste ben van de groep, en dat klopt ook. Mijn entreeprijs bedraagt vaak 300 Baht, maar voor de rest van de groep slechts 30 Baht omdat ze een Thais paspoort hebben. Een aanzienlijk verschil, maar volkomen logisch. Ik ben op plekken geweest waar de lokale bevolking enorm lijdt onder de stijgende prijzen door massa toerisme. Triest, dit zou niet zo moeten zijn. Koh Pakbia heeft een langer strand, maar is iets minder geschikt voor snorkelen in verband met het troebele water. We hadden Gaby net weten te overtuigen om met ons mee te snorkelen, maar haar nog niet kunnen laten zien hoe mooi de onderwaterwereld is. We nemen nog een kiekje met de analoge camera van mijn vader en lopen terug naar de boot.

We varen nu tussen twee gigantische rotsformaties door en komen uit in de lagune van Hong Island, het eiland waar we een aantal uren zullen blijven. De lagune heeft een oplichtende blauwgroene kleur en wordt compleet omringd door torenhoge rotsen. Aan de achterzijde vind je een mangrove en we vragen ons voor een moment af of je hier wel veilig kunt zwemmen. Nadat de kapiteit zegt dat het kan, besluiten we er met ingehouden benen in te springen en Jose, die maakt zelfs een bommetje. De concentratie aan zout lijkt hier hoger omdat we met gemak op onze rug kunnen blijven drijven.

Als we op het grote strand van Hong Island aankomen wil iedereen eerst eten. Helaas kunnen ze de drukte niet aan en wachten we een uur op het grotendeel van ons eten. Na het 2 keer te hebben gemeld en nog 10 minuten langer te hebben gewacht, besluiten we de bestelling af te zeggen. Het tropische uitzicht lonkt ons en de klok tikt door. We snorkelen en zwemmen wat af en besluiten daarna samen de ‘nature trail’ te lopen. Met ons vijven gaan we de uitdaging aan en laten we meer dan 400 traptreden achter ons. Op 100 meter hoogte kijken we vanaf een vierkant plateau naar beneden en zien het parelwitte strand liggen. Vanaf deze hoogte zie je hoe het strand omringd wordt door ontelbaar veel planten en bomen.  Eenmaal beneden horen we dat de groep al in de boot zit. Na inspanning te hebben geleverd, willen wij eerst onze bezwete lichamen afkoelen in het heerlijke water en nog een keer het zachte zand onder onze voeten voelen. Dit soort momenten voelen veel intenser na inspanning te hebben geleverd. Drijvend op onze rug rekken we nog wat tijd en sluiten ons voor een klein moment even af van de buitenwereld.

Weer terug op de boot zien we dat de jongens vers fruit voor ons hebben gesneden, en ik neem een stukje watermeloen mee naar voren. De golven zijn extremer geworden en we stuiteren meer dan we zweven. Het stuiteren is niet echt fijn, maar maakt ons wel aan het lachen gemaakt. De reden waarom ik besluit voorin te blijven zitten. Ongeremd lachen in een moment van zorgeloosheid, een fijn gevoel dat ik nog even iets langer wil vasthouden.

De avond sluiten we met elkaar af in een seafood restaurant. Weeri en ik laten Sanit de gerechten kiezen, want zij weet als geen ander wat lekker is. Ditmaal koos ze iets waar ik een klein beetje moeite mee heb; vis en schaaldieren gevuld met eitjes. Viseitjes zijn hier ontzettend populair en een soort delicatesse. Ze bestelt gefrituurde vis, nasi, inktvissen met eitjes en hele krabben met eitjes. Ik heb het geprobeerd, zowel de inktvissen als de krab, maar toch is het niet helemaal mijn ding. Ik waardeer Sanit dat ze het mij heeft laten proeven en besef me dat dit soort gerechten heel bijzonder zijn om te kunnen eten. De volgende keer zal ik vriendelijk bedanken. De dag was heerlijk en onze magen zijn tevreden. Nu nog een kokosijsje als toetje en daarna gaan we heerlijk slapen.