Dag 14: durian avonturen in het groene hart van Krabi

Met mijn laptop op schoot schrijf ik aan mijn blog. Vanaf waar ik zit kijk ik uit over de zee. Wanneer ik omlaag kijk, zie ik mensen genieten van een ochtendwandeling over de boulevard en taxichauffeurs wachten op de eerste klanten. Ik hou van zacht geroezemoes op de achtergrond als ik geconcentreerd bezig ben. Met wat levendigheid om me heen heb ik een goed excuus om zo nu en dan even weg te kijken van mijn scherm. Zo komen zowel mijn ogen als gedachten even tot rust. 

De moeders en dochters besluiten vandaag te gaan kayaken, maar wij besluiten op zoek te gaan naar een Durian Farm. Gisteren kwam dit woord voorbij tijdens het scrollen op Google Maps en het leek me interessant om te zien hoe deze geliefde vrucht groeit. Toen we het idee op tafel legden bij de familie, stond Tjit gelijk op van haar ontbijt. Niet lang geleden zat ze nog aan een all-you-can-eat Durian buffet, maar ze lijkt er geen genoegen van te kunnen krijgen. ‘We moeten ons nog even klaarmaken, tante Tjit’, zeggen Weeri en ik in de hoop dat ze nog even gaat zitten. We lopen naar onze kamer om de nodige spullen te pakken en 10 minuten later zitten we met elkaar in de auto. Weeri is onze chauffeur tijdens dit avontuur en tot nu toe lijkt het allemaal voor de wind te gaan. De dames achterin kijken vol verwondering uit het raam naar alles wat passeert. Rotsen, grotten, natuur, eettentjes en planten die eetbaar zijn. Weeri en ik glimlachen tevreden naar elkaar. Wat is het fijn om hun zo te zien genieten.

We slaan op gegeven moment linksaf en rijden over een smalle hobbelige weg die ons naar het platteland brengt. Het landschap wordt getekend door de verschillende gewassen die boeren hier verbouwen en een aantal traditionele dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan. Zodra je van de drukke weg afrijdt, zie je rijen met rubberbomen (zie foto linksonder), ananas, palmen, sataw bomen en nog meer. De omgeving is schaduwrijk en sereen. Een fijne plek om te zijn als de zon weer eens volop schijnt. Asfalt maakt al snel plaats voor een zandweg, en hierdoor voelt het nog meer aan als een avontuur. We komen erachter dat Google Maps ons niet naar de boerderij leidt, maar naar een punt hier 1.2 km vandaan. Er is geen weg, niks. We rijden terug naar het dorp en vragen een dame vriendelijk of ze weet waar de Durian Farm is. Schouderophalend zegt ze dat ze het niet weet, en als een local niet weet waar er durian groeit, is dat geen goed teken. Wellicht een foutje op de kaart? We rijden nog een stukje door en zien een huis in het bos. Tante Tjit stapt vol zelfvertrouwen de auto uit om te vragen of deze mensen misschien de weg naar de Durian Farm weten. Even later komt ze terug met teleustellend nieuws, ook deze mensen hebben geen idee.

Sanit blijkt goed te zijn met Google Maps en binnen een mum van tijd heeft ze een andere farm gevonden. Mijn schoonmoeder is een echte doorpakker en ze besluit de farm gelijk te bellen. Er wordt snel opgenomen aan de andere kant van de lijn en we krijgen goed nieuws, ze zijn geopend én hebben nog steeds Durian aan de bomen hangen. We toetsen het adres in en vervolgen ons avontuur over de onbekende wegen. De omgeving waar we rijden verandert niet veel vergeleken met de vorige keer dat we verkeerd reden, en zodra we dichterbij komen lijken we op hetzelfde punt te stranden. Wederom geen weg naar de boerderij. We keren om en komen een vrouw op de scooter tegen. We vragen haar of ze weet waar de Durian Farm is, waarna ze besluit een telefoontje te plegen om dit na te vragen. Helaas heeft ook zij geen idee. We hebben de hoop al enigszins opgegeven, maar ik zie een andere weg op Google Maps die wel tot aan de boerderij lijkt te reiken. Sanit belt de meneer nog een keer, maar nu voor een gedetailleerde beschrijving van de route. Blijkbaar is het heel makkelijk om de boerderij vanaf een bepaalde moskee langs de autoweg te bereiken. De man is zo vriendelijk om ons daar op te wachten, zodat we achter zijn pick-up truck kunnen aanrijden.

Over een hobbelige donkeroranje gekleurde zandweg komen we aan bij de boerderij. Een oprijlaan met aan weerszijde verschillende soorten planten en bloemen geven de plek een hele welkome en verzorgde uitstraling. Een paradijs dat omringd wordt door groen en rust, en dat op maar 15 minuten rijden van het drukke Ao Nang. Een man en vrouw, familieleden van de eigenaar, verzorgen samen de boerderij en vragen ons plaats te nemen. Al snel komen de ramboetans op tafel, wordt er durian gesneden, en worden er verse kokosnoten uit de boom gehaald en voor ons klaargemaakt om van te drinken. Het voelt alsof we bij familie op bezoek zijn, zo gemoedelijk. Even later lopen we samen over het land om de planten en bomen te bewonderen. Ze verbouwen niet alleen durian, maar ook kokosnoten, ramboetans en bananen. Tjit en Sanit zijn tijdens deze rondleiding met elke durian op de foto geweest en Weeri en ik genieten enorm van dit schouwspel. Twee volwassen dames die zich voor een moment weer kinds voelen. Hoe mooi is dat? Als kers op de taart mogen ze ook nog eens hun eigen durian afknippen. De rondleiding komt ten einde en de dames rekenen hun vangst van de dag af. Met drie durians, een kofferbak vol kokosnoten en een tas met ramboetans nemen we afscheid van deze vriendelijke mensen.

Al hobbelend rijden we terug tot Sanit ineens plotseling ‘Sataw’ roept. Ze spot een Sataw boom, haar favoriete groente. In haar hele leven, en dat is bijna 60 jaar, heeft ze haar lievelingsboontjes nog nooit in het wild zien groeien en springt dan ook letterlijk uit de auto. De boom blijkt heel groot te zijn, heeft hele kleine bladeren die wat weg hebben van varens, en hangt vol met grasgroene strengen gevuld met Sato boontjes, ook wel stinky beans genoemd. Ook ik ben mega enthousiast, zo enthousiast dat ik mijn telefoon onbewust verlies in het hoge gras. Dit had ik op dat moment niet door, maar hier kwamen we ongeveer 1.5 uur later achter op de parkeerplaats bij het meer waar de dames aan het kayaken zijn.

Aangekomen bij het meer zien we in de verte hoge lijmsteenrotsen boven het landschap uit torenen en we kunnen ons goed voorstellen dat kayaken hier geweldig is. Het meer is prachtig en het blijkt dan ook een populaire plek te zijn voor locals om af te koelen. Het is er ondiep, maar diep genoeg om te kunnen zwemmen. Weeri en ik willen er ook even in, maar ik besef me dat ik de enige niet-moslim ben en ik dus geen bedekkende badkleding bij me heb. Een beetje ongemakkelijk bedek ik mezelf met mijn lange rok tot ik in het water ben. 

We hebben inmiddels trek gekregen en kunnen, nadat we mijn telefoon hebben teruggevonden, genieten van een heerlijke maaltijd bij ons favoriete restaurant ‘Family Thaifood & Seafood.’ We zien Tjit met volle teugen genieten van de heerlijke krab die ze uitgekozen heeft, en ik probeer voor het eerst grote zeeslakken die lekkerder zijn dan ik had verwacht. Voor mij is de gefrituurde vis met zure mango de ster van de tafel. De combinatie van zachte vis met een krokant zoutig huidje en friszure mango is een heerlijke combinatie. De Thaise keuken blijft me verrassen en ik vind het ontzettend leuk om nieuwe smaken te ontdekken. Na het eten lopen we voldaan naar het hotel. Hier blijven we de hele avond, omdat onze buikjes nog vol genoeg zitten voor de komende tijd.