In de dagen die volgen grijpen we elke kans om langs de woning te lopen, te fietsen en te rijden. Die haarscheurtjes aan de buitenzijde en die scheur over de breedte aan de binnenkant, die zouden wel meevallen toch? We zien ons er al wonen en onze emoties beginnen de overhand te krijgen. Weeri’s vader geeft aan ons financieel te willen steunen op één voorwaarde. En dat is dat we met een doordacht plan komen. Vastberaden begin ik met typen. Ik vertel enthousiast over de stad Avola, plak er een aantal mooie foto’s bij zoals ik dat vroeger met werkstukken voor school deed, ik schrijf over de potentie die de stad heeft en leg uit wat Weeri en ik van plan zijn met de woning.

Toch lieten die vreemde scheuren ons niet los…

We nemen contact op met mijn vader en vragen om zijn advies. Hij zegt dat er een mogelijkheid bestaat dat de voorgevel langzaam losraakt van de woning. Hij vraagt of er een teken van lekkage te zien is, maar schade veroorzaakt door lekkage hebben wij tijdens de bezichtiging niet geconstateerd. Zou het scheurtje dan toch door een lichte aardbeving zijn ontstaan, zoals de makelaar ons op de dag van de bezichtiging uitlegde?

De makelaar had gezegd een technische man te kennen en we besluiten onze zorgen met hem te delen. De volgende dag lopen we met ons vieren door de woning. De technische man geeft een aantal punten aan, maar verzekert ons keer op keer dat het eenvoudig op te lossen is. Goed nieuws, dachten we. We beginnen na te denken over de volgende stap: het doen van een bod. Maar hoe pakken we dit aan zonder de kleine lettertjes over het hoofd te zien? Ons budget is krap, waardoor we overwegen het op eigen houtje te doen. Toch zegt ons gevoel dat het verstandig is om hulp in te schakelen. Onze Airbnb-host, Elena, gaf ons eerder het telefoonnummer van iemand die haar tijdens een groot project heeft geholpen. Ik stuur haar een berichtje en ontvang al snel een reactie.

Giuliana nodigt ons de volgende dag uit op het kantoor van Studio d’Architettura Stampigi. We ontdekken dat dit een familiebedrijf is en maken kennis met de verschillende familieleden: de vader, een architect, dochter Giuliana, gespecialiseerd in bouwkunde, en zoon Adriano, die zowel makelaar als architect is. Gezamenlijk runnen ze een prachtig kantoor in een historisch pand in Avola.

Ze geven aan bereid te zijn ons te helpen en stellen een aantal goede vragen. Het lijkt erop dat ze enthousiast zijn over deze onverwachte opdracht. Hoewel dit normaal gesproken niet onder hun takenpakket valt, beschikken ze over bakken met ervaring en staan ze klaar om ons gedurende het hele proces te begeleiden, inclusief de bezichtiging van de woning, advies en de afhandeling van papierwerk. We maken een prijsafspraak en ze gaan letterlijk direct over tot actie.

Voor onze komst hebben Giuliana en Adriano de woning grondig virtueel onderzocht. Met behulp van de foto’s van de makelaar, deze makelaar had wel redelijk goede foto’s gemaakt, en Google Maps wisten ze al snel veel informatie te achterhalen. We vertellen over de technische expert die de makelaar tijdens ons tweede bezoek had meegebracht. Ze moeten een beetje lachen en leggen uit dat het verstandig is om een neutrale partij in de armen te nemen. Deze technische expert slaat hier natuurlijk ook een slaatje uit. Zo gaat dat nou eenmaal hier op Sicilië.  Ze leggen uit dat we een adviseur nodig hebben die geen belang heeft bij de verkoop van de woning, maar ons voorziet van eerlijk advies. Wij zijn het volledig met hen eens, en als ze vragen of we het prettig vinden om samen naar de woning te gaan, antwoorden Weeri en ik beiden zonder enige twijfel: ‘Graag!’Ze laten er geen gras over groeien en bellen gelijk met de makelaar voor het maken van een afspraak.

Een half uur later staan we voor de derde keer in het huis. Giuliana is pittig in haar communicatie en spreekt duidelijk namens ons. Ze stelt de juiste vragen en laat zich niet afschepen met eenvoudige antwoorden. Samen met haar broer constateert ze andere zwakke plekken in de woning, maar wacht netjes tot we weer terug zijn op het kantoor om deze te bespreken. Wat blijkt: de voorgevel komt langzaam los van de woning, waardoor er op elke verdieping een scheur in de breedte van de woning is ontstaan. Mijn vader had dus gelijk. Ook zakt de trap langzaam naar beneden, wat de vreemde verzakking in de muur boven het toilet verklaard. De muren beneden houden veel vocht vast, wat leidt tot het loslaten van pleisterwerk en schade aan de marmeren trap. De middelste- en bovenste verdieping zijn illigaal gebouwd en staan niet op de plattegrond. En zo is er nog meer…

Ze vinden het moeilijk ons dit nieuws te brengen, maar wij voelen juist een enorme opgeluchting. Nu kunnen we een weloverwogen beslissing nemen. Het onderbuikgevoel klopte, en dit was de bevestiging die we nodig hadden. Ook al spat onze bubbel even uiteen, al snel komen we tot het besluit dat dit geen verstandige investering is. De huiseigenaren vragen minimaal €50.000 en zijn niet bereid om maar een euro te zakken. Het verankeren van de voorgevel aan de zijmuren is een grote kostenpost en daarmee zijn we nog lang niet klaar.

Maar Via Galvani dan?

Is het niet verstandig om deze woning nog een kans te geven? Met Giuliana en haar broer aan onze zijde voelen we ons zelfverzekerder. We laten ze het huis zien op de computer en ook zij lijken verrast door de prijs en het aantal vierkante meters. De met de hand beschilderde tegels vallen Giuliana gelijk op. Ze stellen voor gezamelijk naar de woning te gaan en bellen gelijk de makelaar. Helaas krijgen ze te horen dat er al een bod is uitgebracht op het huis. In Italië wordt een huis tijdelijk van de markt gehaald zodra er een officieel bod wordt gedaan. We zijn teleurgesteld… Was dit dan dé kans gezien ons krappe budget? Hebben we te lang gewacht?

Adriano laat ons een huis zien dat wellicht een goede investering kan zijn. Laten we de woning voor het gemak ‘Het Blauwe Huis’ noemen. Het blauwe huis – ook wel palazzetto genoemd – is prachtig, statig en zou kunnen worden opgeplitst in drie appartementen. Ik ben nog niet overtuigd. De prijs is aan de hoge kant, namelijk €63.000. We besluiten de informatie van de afgelopen uren te laten bezinken en spreken af zo snel mogelijk contact met ze op te nemen.

Na alle nieuwe inzichten van de afgelopen dagen zijn onze gedachten met 180 graden gedraaid. Ik begrijp het wel als mensen zeggen ons niet te kunnen volgen, maar als je middenin het proces zit lijkt het allemaal zo logisch. Misschien toch een groter huis waar we meerdere appartementen van kunnen maken? We hadden berekend dat het verhuren van één woning de kosten zou kunnen dekken, maar dat er niet veel winst zou overblijven. Via Galvani was daarom perfect geweest, een huis dat je kunt opsplitsen in twee woningen. Snel zet ik Via Galvani weer uit mijn hoofd, met een lichtelijke pijn in mijn hart.

Een paar dagen later geven broer en zus ons een rondleiding door het ‘Blauwe Huis.’ De benedenverdieping is omgebouwd tot kantoor en zou vrij snel omgetoverd kunnen worden tot een studio. Er is elektriciteit, stromend water en een toilet aanwezig. Dat scheelt weer, denken we. Handig, zo’n ruimte waar je kunt wonen terwijl je de andere verdiepingen aan het opknappen bent.

Via een gewelfde trapopgang en een robuuste stenen trap met een gedraaide ijzeren trapleuning lopen we naar de eerste verdieping. We stappen grote hoge ruimtes binnen met veel licht. Hier en daar valt het pleisterwerk van de muren, zijn er flinke barsten te zien en heeft schimmel zijn weg gevonden in het behang na jarenlange lekkage. Het is bijzonder hoe snel het brein zich aanpast. Waar de schimmel ons eerst afschrikte, lijkt het nu geen enkel probleem te zijn. Via de hal bereiken we een grote ruimte die verbonden is met het dakterras; hier zouden we een prachtige woonkeuken van kunnen maken. Via de toekomstige woonkeuken stappen we het dakterras op. Misschien niet het mooiste uitzicht, maar het is ruimtelijk en zonnig. Hier zie ik mezelf wel zitten tussen een oase van planten met mijn boek en kopje koffie.

Via de tweede trap komen we aan op de bovenste, tevens meest uitdagende verdieping. De indeling van de ruimtes is bijzonder en heeft iets avontuurlijks. Dit zou weleens iets heel moois kunnen worden. Het plafond is bedekt met gedroogde stengels van suikerriet, hetzelfde soort riet dat Graziella en Salvatore ook in hun huis hebben en waar ik altijd met verwondering naar kijk. Helaas is het door waterschade hier en daar aan het verrotten en de kans dat het volledig vervangen moet worden is groot. De vloeren zijn van unieke handbeschilderde tegels die momenteel erg waardevol zijn. Helaas zakt de vloer in door een verrote ondergrond en zouden we moeten kijken of we de tegels er voorzichtig uit kunnen halen.

We staan weer buiten, overweldigd en onder de indruk van alle ruimtes die we zojuist hebben gezien. We begonnen onze zoektocht met een klein huis voor 2-3 personen en bekijken nu een huis waar wel 10 personen in kunnen overnachten. Het is even schakelen. Adriano vertelt ons dat het huis al 10 jaar gesloten is. De hoeveelheid werk schrikt potentiële kopers af, en er is nog geen enkel bod geweest. In Italië vertegenwoordigt de makelaar zowel de koper als de verkoper. Adriano deelt mee dat de eigenaren hebben aangegeven te willen zakken naar €52.000. Goed nieuws, maar helaas hebben we dat bedrag niet liggen.

De dagen die volgen zijn onrustig. Wat moeten we nu doen? We voelen dat we klaar zijn voor deze grote stap en hoewel we alles stukje bij beetje moeten sparen, geloven we dat we dit kunnen. Als zelfstandige ondernemers zien wij dit als een geweldige investering voor de toekomst. Daarnaast kan het een mooie bron van inkomsten worden. We stellen ons voor hoe we hier mooie tijden kunnen beleven, samen met vrienden en familie, en wie weet ooit met onze eigen kinderen. Dit idee maakt me blij. Het idee van financiële stres iets minder. Gelukkig heb ik ervaren dat met een open mindset en positieve energie je niet zonder werk hoeft te komen zitten. Geld komt en geld gaat. Soms gaat het wat harder dan het komt, maar hier kun je met een aantal simpele trucs aardig wat invloed op uitoefenen.

Eigenwijs als ik ben, stuur ik een berichtje naar de makelaar van Via Galvani. En wat blijkt? Het is nog steeds te koop! Ik ben blij, maar het Blauwe Huis heeft iets bij me losgemaakt. Toch lijkt het ons verstandig om samen met Giuliana en Adriano Via Galvani te bekijken. En dag later – ja, snel hè? – staan we voor de deur. De makelaar heeft ditmaal zijn liefje meegebracht en staan samen voor het huis wat klef te doen. We voelen ons als potentiële kopers totaal niet serieus genomen, maar goed, het zal wel.

Nu ik een beetje Italiaans spreek, hoor ik Giuliana de makelaar kritische vragen stellen. Aan de toon van haar stem merk ik dat ze het niet helemaal vertrouwt. Ze vinden het onbegrijpelijk dat dit huis na 15 jaar nog steeds niet verkocht is, vooral omdat er vorig jaar een Superbonus is uitgereikt en mensen voor een prikkie een huis compleet konden renoveren. We lopen door de woning en ik ben minder geschokt dan de eerste keer. Ik zie nu alleen maar wat het zou kunnen worden.

Terug in het kantoor praten we bij. Giuliana geeft aan dat het huis goed geprijsd is en veel potentie heeft, maar dat de investering qua renovatiekosten vergelijkbaar zal zijn met het Blauwe Huis. Ze legt ons uit dat de buurt minder aantrekkelijk is en dat dit zowel invloed heeft op de prijs als de uiteindelijke waarde van de gerenoveerde woning. Toevallig hadden Weeri en ik het hier samen al over gehad, en we waarderen haar voor haar eerlijkheid.

Het is fijn om Via Galvani voor een tweede keer te hebben gezien. Dit brengt wat rust in mijn hoofd, omdat ik de woning nogal geromantiseerd had toen deze tijdelijk van de markt bleek te zijn.

Het Blauwe Huis, dat is waar we nu mee verder gaan. In de dagen die volgen willen we overzicht krijgen in de renovatiekosten en proberen we in kaart te brengen welke stappen nu prioriteit hebben en welke later uitgevoerd kunnen worden.

Hoewel we nog geen officieel bod hebben uitgebracht, komen we wel steeds dichterbij het moment. De vraagprijs kunnen we niet bieden, en zelfs de minimale vraagprijs van €52.000 ligt buiten ons bereik. We moeten een gokje nemen met wat we momenteel beschikbaar hebben en vervolgens afwachten hoe graag de eigenaren het willen verkopen.