De Mekong is een rivier die Thailand van Laos en Cambodja scheidt. Met een lengte van ongeveer 4.909 km ontspringt de rivier vanuit het Tibetaanse plateau en stroomt het door de landen Myanmar, Laos, Thailand, Cambodia en Zuid-Vietnam. Wij gaan de komende twee weken een reis maken langs de Mekong rivier en eindigen onze roadtrip in het zuiden, in Chanthaburi.

De wekker gaat en gapend stappen we uit bed. Ik word wakker als het koude water over mijn gezicht stroomt en voel de energie langzaam ontwaken. Inpakken is iets dat we steeds sneller kunnen. Oefening baart kunst zeggen ze ook wel, en dat is een filosofie waar wij heilig in geloven. Vandaag stappen Weeri en ik samen in de auto en rijden we naar het noorden rijden waar Thailand aan Laos grenst. De grijze pick up truck van tante Tjit staat al klaar. Ik open de laadklep en schuif onze bagage zo ver mogelijk naar voren. Zodra we tante Tjit hebben afgezet bij de luchthaven van Khon Kaen, zullen we tassen verplaatsen naar de achterbank. Je weet maar nooit, het is immers regenseizoen. Als we aangekomen bij departures leggen we Tjit haar bagage op een trolley en wachten we tot ze verdwijnt achter de geruisloze schuifdeuren van de luchthaven. Tjit gaat naar haar dochters in Bangkok en een paar dagen later terug naar Nederland. Als ik haar vraag of ze zin heeft om weer naar huis te gaan, vertelt ze ons dat wanneer ze in Nederland is in Thailand wil zijn en andersom. Iets menselijks dus.

Het is even wennen om te rijden met een versnellingspook in de linkerhand, maar Weeri heeft de smaak, na een aantal slippertjes, al snel te pakken. In de pick up zitten we heerlijk hoog en kijken daarom meters vooruit over de nette wegen van Thailand, die steeds heuvelachtiger worden des te noordelijker we rijden. Aan de kant van de weg passeren we wuivende mensen die staan voor hun kraampjes met kokosnoten, pepers en hangende worsten. Het straatbeeld van te snel rijdende scooters met hele gezinnen waarbij er zo nu en dan een hondenkop tussenuit piept en volgeladen trucks waarvan je betwijfelt of het niet op je vooruit beland blijft hetzelfde. Of je nou in het noorden of het zuiden rijdt.

We rijden de straten van Nong Khai in en naderen de sterk stromende Mekong. Langs de rivier loopt een brede promenade met een aangegeven fietspad in het blauw. Ons verblijf ligt aan de promenade, en als we een parkeerplek voor onze auto hebben gevonden gaan we opzoek naar de ingang. We passeren drie mannen languit chillend op hun TukTuk. Ze kijken op en roepen toepasselijk ‘tuktuk?’ We bedanken ze vriendelijk en lopen de promenade op. Ik had gelezen dat het verblijf grenst aan de Mekong, dus alles in mij zegt dat we qua richting warm zitten.

Mut Mee Guesthouse heb ik gekozen vanwege de locatie, maar vooral omdat mensen in de reviews schrijven dat het een hele mooie tuin heeft. En als ik ergens van hou, dan is dat groen. Al snel lopen we langs een kleine jungle waar in het midden een gezellig ingericht plateau met rotan stoelen en tafels uitkijkt over de Mekong. Zodra we over het aangelegde pad de tuin inlopen, zie ik tussen de bladeren door een ontvangstbalie en een lange rij hangende wokpannen met daarachter een keuken. Dit lijkt me een hotel. De vriendelijke Thaise vrouw, die heel goed Engels spreekt, vraagt ons meteen of we een kamer hebben geboekt en noemt Weeri zijn naam al vrij snel. Met inmiddels de sleutel in de hand lopen we verder naar achteren, langs palmbomen en een schommel die vastgemaakt is aan een boom die wel eeuwenoud lijkt. We lopen een trappertje op en staan op ‘onze’ veranda – ik vind het al helemaal leuk! Zodra we het hangslot van de deur openen staan we in een hele knusse kamer waar alles van hout is. De vloer, de wanden, het bed, de deuren en zelfs de details in het interieur. De badkamer heeft een heel leuk design waarbij ze 4 grote ronde stenen hebben gemaakt , waar je met beide voeten op kunt staan, omringd door allemaal kleine steentjes. Het geeft het gevoel alsof je buiten doucht.